Trochę o wszystkim.

Piękna ta brzozowa aleja. Lubię takie miejsca, bo musicie przyznać, że są bardzo klimaciarskie. Zdjęcie to wyszukało w necie dzieciątko i przerobiło po swojemu, co jeszcze bardziej podkreśliło tajemniczość miejsca.
A jako, że mieszkam (jak nazwałam swój blog) w Brzozowym Zakątku, to muszę Wam się przyznać, że z przodu domu od strony drogi mamy 35 starych brzóz. Są one cudowne o każdej porze roku, chociaż najbardziej kłopotliwe jesienią ("kochane" spadające listki) i na wiosnę, gdzie trzeba pozbierać suche zwalone przez wiatr gałązki. Ale po tych zabiegach przez pozostałą część roku można podziwiać naprawdę cudowne obrazy, zmieniające się w zależności od pory dnia, słońca i miesiąca.
Wiosna nie tylko w kalendarzu, ale powoli wkracza do ogrodu. Na szczęście można od dość dawna kupić coś wiosennego i wprowadzić do domu.

A i przyroda sama też już powoli pokazuje swoje uroki.

Jeszcze tylko resztki zimy mamy na stawie, ale myślę, że w tym pierwszym wiosennym tygodniu przy promykach słońca (za którym osobiście nie przepadam) zniknie i to.

Apropo ważnego dnia, o którym pisałam w poprzednim poście, to rzeczywiście był on ważny i bardzo dla mnie motywujący. Dotyczył spotkania w Muzeum Etnograficznym, gdzie po przedstawieniu moich prac zostałam zaproszona do udziału w Kiermaszu Wielkanocnym. W związku z powyższym, nie bez pewnych kłopotów wzięłam się za produkcję.
Najpierw dwa królisie, oczywiście w wersji damskiej i męskiej. Ale były już uszyte do prezentacji.

A teraz po krótkiej przerwie w twórczości dalsze dzieła w :

Postaci mumii.Te które wyszły tak bardzo różowo w rzeczywistości mają delikatnie łososiowy odcień, nie wiem dlaczego tak wyszło, ale w końcowym efekcie będą jeszcze inne.

Jajeczek świeżo nakrochmalonych.

Jajeczek już wyschniętych.

I jajeczek już gotowych.

A, że dopadło mnie szyciowo, to rozpoczęłam taśmową produkcję królisi.

A jeszcze czekają mnie gąski, gęsi, kokoszki i ubranie tego wszystkiego, więc idę do pracowni. Czas niestety zbyt szybko gna do przodu, dlatego pozdrawiam Was cieplutko i życzę wszystkiego dobrego na wiosnę Aśka.

Coś .......

Mam nadzieję, że już przed wiosną nie będziemy musieli takich widoczków jak powyżej oglądać, bo nie wiem jak Wy, ale ja już mam dość mrozów, śniegów i czego tam jeszcze związanego z zimą.
Długo nie odzywałam się, bo miałam trochę kłopotów z netem, ale na razie działa, a o tempie jego działania lepiej nie mówić. Jak to się mówi, coś za coś. Jak się chce mieszkać prawie w lesie, to nie można mieć pretensji o utrudniony dostęp do łączy cywilizacyjnych. Ale ja i tak wolę istnieć tam gdzie jestem.
Jako, że mam swój warsztacik, to ostatnio bardzo lubię w nim przebywać. Popołudniami i wieczorami tworzę szydełkowe COŚ, a później powstają z tego różne dziwne rzeczy. A że dzięki Wam wyobraźnia moja działa w zastraszającym tempie, to wychodzą z tego różne takie. I szkoda tylko, że nie można tego przełożyć na tempo powstawania niektórych prac.
A oto moje COSIE, tematycznie związane z nadchodzącymi świętami.
W wersji roboczej.

A po wariacjach twórczych

Dodatkowo ostatnio zgrzytałam też z moim łucznikiem. Co prawda sędziwy już jest i ma prawo do swoich humorków, co wielkodusznie wybaczam, ale najważniejsze, że tworzy to co ja mu pod stopkę podsunę. W związku z tym powstało małe stadko tulanek różnej maści i wielkości. Między innymi:
1. Coś dziwnego, coś bardzo długiego ( 95 cm ), coś co mi nie chciało zmieścić się w kadrze aparatu w całości.Pomimo oporów jakoś udało mi się go złapać, a prezentuje się tak.
Czekając w kolejce na zapchanie brzusia.

I jako gotowe coś, które próbuję złapać w kadr.

2. Coś malutkiego i coś mięciutkiego, akurat do tulania dla maluszka w dwóch wersjach:
guziczkowej i łapkowej

3. Cosie, żeby tak całkiem nie wyjść z wprawy króliczkowej, takie oto cudaczki.

W wersji męskiej, dzieciątko założyło królisiowi inaczej czapeczkę i muszę przyznać, że wygląda całkiem nieźle.

Natomiast w wersji damskiej wygląda tak.

Na razie muszę kończyć, bo brakuje mi trochę czasu, a jutro mam ważny dzień. Ale o tym napiszę przy następnym spotkaniu.
Pozdrawiam cieplutko Aśka.